خزان پاییزی

پاییز که از کوچه رد شد.. تازه باورم شد که تنهایی چقدر بی رحم است- چقدر عشق غم انگیز است

نه باد و نه برگ های خشک.. نه باران و نه خنکای اخر اسفند.. هیچکدام مرا نشناختند

من همان لبخند پشت پنجره بودم که بغضم شکسته بود