شعر: اواز دریا

بی هوا/ بی نفس                غرق سکوت و خیال

گم شدم توی  یه قفس               دیگه نمونده واسم نفس

دریایی در جنوب                   شهری رو به غروب

این دیگه شده عادتمون            نی انبان و چشمای گریون

یه قایق  تنهای لنگر گرفته        خاطرات من رنگ غربت گرفته

تنها و خیره به اسمون             چه تنهاست این اوازه خون

تو چشمات میشه                  دریا رو دید

تو نگاهت میشه یه                 بغض رو دید

نمیخوام دیگه سایه غم              باشه رو مردم شهرم

نمیخوام دیگه به جای بارون     یه  خاک و غبار بشه نصیبمون

ما هم مثل همه یه نسیم خنک      یه سایه یه درخت

پر از خاطره بازی                 پر از شور و شادی

کاش دیگه بندر واسه این مردم         ویرانه غم نباشه

کاش واسه همیشه خنده               رو لباشون بمونه